Domingo de Ramos
Esquema Domingo Ramos
1. Introdución xeral ao día: situalo no contexto da semana ou da vida de Xesús.
2. Esquema celebrativo ou litúrxico do día. Lecturas propostas, un resumo da celebración.
3. Un recordo do pobo xudeu.
4. Materiais que axuden á celebración.
Algunha película ou vídeo de Youtube.
Algún PPT.
Algunhas fotografías, algunhas obras de arte famosas.
Algunha música apropiada.
1. Domingo de Ramos.
+ Que lembramos e que celebramos o Domingo de Ramos?
- Lembramos a chegada de Xesús a Xerusalén e a súa sorprendente entrada na cidade. Ao chegar ás portas da cidade, pide prestado un asno, móntase nel e entra en Xerusalén. Moita xente sinxela aclámalle.
+ De onde viña Xesús?
- Xesús vén de Galilea. Alí realizara a maior parte da súa predicación realizado en Por iso era pouco coñecido en Xerusalén.
+ Por que foi Xesús a Xerusalén?
- Como todo bo xudeu, foi a Xerusalén para celebrar a Pascua. Como Galilea está nunha zona baixa, e Xerusalén nunha zona alta, a xente dicía “subir a Xerusalén”.
+ Por que fixo Xesús o xesto de entrar montado nun burro?
- O xesto tiña un gran significado. As profecías falaban dun rei que viría con sinxeleza e con palabras de paz. Os reis da época entraban orgullosos sobre poderosos cabalos.
+ Como se tomaron as autoridades este xesto de Xesús?
- Xesús é consciente de que esta entrada é unha provocación. E que pode acabar coa súa morte. Pero era unha forma moi clara de dicir que Deus trae unha Boa Noticia de paz e de sinxeleza
2. Celebración do Domingo de Ramos
Ten dúas partes ben diferenciadas:
A primeira parte, lembra a entrada de Xesús en Xerusalén. Normalmente, a xente reúnese fóra da igrexa levando cada un un ramo de oliveira, de palmeira ou cousas similares.
Estes ramos serven para aclamar a Jesús que vén. Un Jesús no que cremos e ao que queremos.
Aclamar a Xesús cos ramos non ten nada que ver coa esmorga. Non é un acto festivo e superficial. Aclamar a Xesús cos ramos é que algo que nos compromete toda a nosa vida. É como dicir que camiñar con Xesús é algo bonito, alegre, pero supón un verdadeiro esforzo, un verdadeiro compromiso de facer o mesmo camiño que El fai.
A procesión cos ramos condúcenos cara á igrexa e alí comeza?
A segunda parte, é dicir, a Eucaristía. E, no Domingo de Ramos, a misa ten algo especial, extraordinario. A lectura do evanxeo é longa, moi longa. Pero, como o ambiente é moi especial, vemos que merece a pena.
Este domingo proclámase a Paixón do Señor enteira. É dicir, un gran anaco do final dos evanxeos de Mateo, Marcos ou Lucas.
E dirédesme: Por que só se len os evanxeos de Mateo, Marcos e Lucas? Esquecémonos do evanxeo do pobre Xoán?
Pois non. Nada de pobre. Xoán era un enchufado de Xesús. E ségueo sendo da Igrexa. A Paixón segundo san Xoán, como veremos, lese todos os anos na tarde do Venres Santo.
3. Un recordo do Pobo Xudeu: A Pascua - Pésaj
Pésaj literalmente "saltear", é a festividade xudía que conmemora a saída do pobo xudeu de Exipto, relatada no libro bíblico do Éxodo.
O pobo xudeu ve no relato da saída de Exipto como acontecemento que marca o nacemento do pobo como tal.
A festividade da Pascua é unha do tres Festas de Peregrinaxe do Xudaísmo, xa que durante a época en que o Templo de Xerusalén existía, como en tempos de Xesús, peregrinábase ao templo e realizábanse ofrendas.
A festividade da Pascua dura sete días, e durante a mesma está prohibida a inxestión de alimentos derivados de cereais (trigo, cebada) fermentados, chamados en hebreo Jametz.
No seu lugar, durante a festividade afaise a comer Matzá , ou pan ácimo. Segundo a tradición, o pobo xudeu saíu de Exipto con moita présa e sen tempo de prepararse, polo que non houbo tempo para deixar fermentar o pan para o camiño, e desta crenza deriva a prohibición de inxerir Jametz.
Durante a primeira noite da festividade de Pascua afaise a levar a cabo unha tradicional cea, chamada "Séder", durante a cal se relata a historia da saída de Exipto.
A festividade da Pascua tamén recibe o nome de Festa da Primavera, xa que en marca o inicio da devandita estación.
A Pascua cristiá, a nosa, ten as súas orixes na festividade de Pésaj. De feito é bastante probable que a Última Cea fose o tradicional Séder pascual. De feito a hostia usada na misa ten a súa orixe material na Matzá, pan ácimo, pan sen fermentar.
4. Materiais que axudan á celebración.
Podemos usar este texto de José Aldazábal.
|
1.- UNHA CELEBRACIÓN ESPECIAL: PERO UNHA EUCARISTÍA DOMINICAL A procesión, con cantos en honra de Cristo que empeza a súa subida á Cruz, é xa a entrada da misa (aínda que o Misal poña o título de "Misa" para o que sucede na igrexa). En cada Eucaristía acompañamos co canto a entrada do presidente, representante de Cristo, o auténtico Presidente e Sacerdote da comunidade. Hoxe, de maneira especial, o sacerdote visibiliza ao Cristo que entra en Xerusalén, disposto a dar cumprimento pleno á súa misión. Todo está centrado en Cristo. Aclamámolo en ton de vitoria: el entra na súa semana decisiva como o Servo que se entrega, pero terminaraa resucitado polo Espírito a unha nova existencia. Hoxe, camiñando dun lugar a outro, mostramos que tamén nós lle seguimos e dirixímonos á Pascua con el. Se parece que favorecerá escóitaa máis atenta, pódese convidar á comunidade a que sente. Do mesmo xeito, se vai axudar a asimilar a mellor, pódense intercalar unhas breves aclamacións cantadas.
- O SERVO DE DEUS ENTRÉGASE POR TODOS A 1a lectura fainos escoitar o terceiro canto do Servo de Iahvé. Sen deternos moito na eséxese deste poema, debemos facer ver as actitudes do Servo que anuncia Isaías e que cumpre perfectamente Xesús: as dificultades, persecución, golpes e insultos que atopará no seu camiño, e a súa confianza en Deus, que lle permite ser fiel até o final. Para que aprendamos tamén nós e teñamos ánimos: "Ofrecín as costas aos que me golpeaban... para saber dicir ao abatido unha palabra de alento". Na 2a lectura, san Paulo preséntanos con outro "himno" como Cristo baixou, na súa solidariedade connosco, até a renuncia total e a humillación da morte (movemento descendente), pero foi elevado polo Pai até a gloria (movemento ascendente). Pascua significa iso: o "paso" pola morte á vida. Pablo dínolo para animarnos a que o noso programa de vida sexa o mesmo que o de Xesús. - ACOMPAÑAR A CRISTO NA súa PASCUA Pero no tres hai tamén un ton de esperanza. Tres aclamacións marcan esta semana: desde o "hosanna" de hoxe, pasando polo "crucifícao", até o gozoso "aleluia, resucitou" da noite pascual. Tres palabras que retratan o camiño de Xesús e que nos dan ánimos a nós para o noso. Acompañar a Cristo na súa Semana Santa supón os dous aspectos: a morte e a resurrección, a dor e a alegría, a entrega e o premio. Somos convidados, desde hoxe, non só a meditar e orar este misterio da Pascua, senón a vivila na nosa existencia, aceptando con fidelidade o que poida comportarnos de esforzo o ser cristiáns e alimentando unha confianza absoluta no Deus que é Pai cheo de amor, e cuxo última palabra non é a morte, senón a vida, como en Xesús. Se lle acompañamos á cruz, tamén seremos partícipes da súa nova vida de Resucitado.
|
Documentais aparte.
· Entrada de Xesús en Xerusalén de Zefirelli
· Domingo de Ramos (coa música do Cordeiro de Deus da Misa Criolla).