Vixilia Pascual
ESQUEMA DA CELEBRACIÓN
(VIXILIA PASCUAL)
I. Rito da luz
- Monición ambiental.
- Bendición do lume
- Procesión do cirio.
- Pregón Pascual.
II. Celebración da Palabra.
- Lectura da Historia da salvación
- Gloria: Gloria a Deus, gloria a Deus, gloria ao Pai...
- Epístola. Rm 6,3-11
- Aleluia (cantado !!!)
- Evanxeo.
- Breve homilía
III. Rito do bautismo
- Monición
- Bendición da auga
- Renovación das promesas do bautismo
- Renovación do rito do bautismo polos membros da comunidade, ou aspersión da asemblea
IV. Celebración da Eucaristía
- Ofertorio.
- Santo.(cantado¡¡)
- Noso Pai
- Paz.
- Comuñón.
- Oración final
--- MATERIAL PREVIO Á CELEBRACIÓN --
|
Naquela fría madrugada aquelas pobres mulleres sentiron que o seu corazón daba un envorco. A dor convertíase en inmensa alegría; a tristeza en gozo; o medo en esperanza; a morte en vida. Nunca esquecerían aquelas palabras: "Por que buscades entre os mortos ao que está vivo? ... Non está aquí: RESUCITOU!!"
Chegaches á miña vida e non se que facer para cantar. Quixen dedicarche a miña mellor canción, os meus mellores versos, e non sei que facer para cantar. E o silencio regálame a túa voz como un marmurio, como dóce melodía ... Unha fonda alegría embriaga ó meu ser e un río de vida desemboca na miña carne. Chegaches á miña vida, Señor de tódolos ceos, Señor Xesús resucitado, e non se que facer para cantar.
"En verdade, en verdade dígovos que choraredes e lamentarédesvos, e o mundo alegrarase. Estaredes tristes, pero a vosa tristeza converterase en gozo. A muller, cando vai dar a luz, está triste, porque lle chegóu a súa hora; pero cando deu a luz ao neno, xa non se acorda do aperto polo gozo de que naceu un home no mundo. Tamén vós estades tristes agora, pero volverei vervos e alegrarase o voso corazón e a vosa alegría ninguén vola poderá quitar."
|
RITO DO LUME OU A LUZ
1.- Monición ambiental (xunta o lume)
Había unha cidade en tebras. Todo estaba ás escuras.
Estes eran os nomes das rúas máis famosas: rúa da mentira, rúa da ambición, rúa da inxustiza, avenida do egoismo, praza da insolidariedade,...
As familias vivían nunha noite prolongada e fría.
Nestas tebras apareceu unha luz... Pero non era unha luz calquera.
Era unha luz que cativaba, que todo o enchía de alegría.
Era unha luz viva, que se concentraba nunha persoa.
Era Xesús, luz que alumea a todo home que vén a este mundo.
Esta luz marabillosa foise estendendo lentamente por todos os pobos e cidades que estaban ás escuras.
Os nomes das rúas foron cambiando
-A rúa da mentira pola rúa da verdade.
-A rúa da ambición pola rúa do servizo.
-A rúa da inxustiza pola rúa do perdón.
-A avenida do egoismo pola do amor.
Os signos de tebras convertéronse en signos de luz;
-As armas convertíanse en instrumentos de traballo.
-As insignias de poder en símbolos de amizade.
-As cadeas en ramos de flores.
-Os instrumentos de tortura en máquinas de curación.
E o home, afeito camiñar en tebras, empezou a iluminarse, curouse da súa cegueira, e foise convertendo en portador de luz
-Onde había odio, El puxo amor.
-Onde había ofensas, El puxo perdón.
-Onde había discordia, El puxo a unión.
-Onde había dúbida, El puxo fe.
Todo se foi enchendo de luz: o home, os feitos, as cousas, a vida enteira.
2.- Bendición do lume
(Déixase un momento de silencio e acéndese o lume)
CELEBRANTE:
Oh Deus, que por medio do teu Fillo
déchesnos o lume da túa luz:
Santifica + este lume
e acende en nós o desexo
de ser LUZ e ESPERANZA do MUNDO para que,
solidarios cos demais homes,
podamos atoparnos contigo sempre.
Por XCNS.
3.- Procesión do cirio.
- Acéndese o cirio e comézase a procesión cara á Igrexa entoando unha canción.
- A capela está ás escuras. Ao entrar repártense veas que fixeron os nenos entre os rapaces sen acendelas.
- O grupo de mozos acende os seus veas do cirio e vanse transmitindo a luz uns a outros. Cando todos acenderon as velas avanza a procesión do cirio até o altar e ao chegar entóase: LUZ DE CRISTO (?).
4.- Pregón Pascual.
Viron os vosos ollos a luz?
Pois camiñade cara a ela.
Saíde da escuridade na que vivides,
deixádevos alagar por esa luz:
os vosos ollos, o voso rostro,
as vosas mans, o voso corazón...,
todo voso ser cheo de luz.
Brillade como unha lúa
recibindo o resplandor desta luz.
Pode amencer sobre vós,
despunta a alba.
Podedes escapar das tebras.
E disipar as sombras nas que se afoga a vida.
Pode ser vosa Aurora!
Non pensedes moito.
Nin lle deades máis voltas.
Deixade de pór freos aos vosos desexos de vivir:
recoñecede que vos gusta a vida,
non vos agochedes na noite,
non vos escondades detrás das sombras,
non tentedes disimular a escuridade...
Desenganádevos dunha vez:
o mal, o capricho, o egoismo,
a preguiza, o rancor...non dan a vida.
Tampouco o vivir máis ou menos,
nin o ir tirando ou o mal vivir dan a vida
A vida dana
a loita, o gozo e a procura da luz,
o coñecemento e a verdade.
Deus dá a vida. O amor dá a vida.
E a vida dáse a si mesma.
Vós mesmos podedes ser luz e perdón,
presenza de Deus.
O novo róldavos,
suxírese na vosa alegría,
pronúnciase nas vosas palabras,
exprésase nos vosos xestos,
desbórdase nos vosos soños
e nos vosos mellores desexos.
Deixade todos os camiños abertos
para que a luz, o novo
e a alegría sexan vosos.
Para que sexa vosa a vida.
LITURXIA DA PALABRA
5.- Monición ao momento da Palabra.
Non podemos negar que Deus é un deses que fan historia. Ademais podémolo afirmar con moita verdade, porque Deus non se despegou por un momento da historia do home. Día a día, ano por ano, século tras século... Deus estivo presente.
Desde a creación até a vinda do seu Fillo, desde o nacemento da Igrexa até o día de hoxe, Deus ha ir deixando a súa pegada.
Hoxe, coa resurrección de Xesucristo, podemos lembrar todo ese camiño andado por Deus. Hoxe, nesta Pascua, en cada un dos nosos corazóns, Cristo resucitado dá un paso máis.
Lembremos pois esa historia de amor que Deus constrúe co home.
6.- Lectura da Historia da Salvación.
Aquela noite Deus tiña o rostro namorado.
O esforzo fora grande, pero merecía a pena!
Asomado ao balcón o ceo contemplaba a súa obra:
o ceo callado de estrelas,
as nubes perseguindo á lúa,
os montes, os bosques, os paxaros,
os ríos, os peixes, o mar ...
O seu soño fíxose realidade:
creara o Universo e ao ser humano.
Homes e mulleres libres, capaces de amar.
Ao fin podería mirar cos seus ollos de tenrura e Misterio
a cada un dos seus fillos!
Ao fin podería sentir palpitar o corazón de cada home!
Ao fin había alguén por quen seguir vivindo,
alguén a quen amar e por quen ser amado!
"E creou Deus ao home á súa imaxe:
a imaxe de Deus creounos:
home e muller creounos.
E viu Divos todo o que fixera: e era moi bo"
E Deus sentou cos seus fillos á mesa,
compartiu o seu pan e o seu agarimo,
faloulles de soños e ilusións, dun modo novo.
Había que pórse en camiño!
E pasou o tempo.
Moitos escoitaran a invitación de Deus,
pero para camiñar había que ir lixeiros de equipaxe
e había que queimar comodidades e seguridades,
deixar atrás a propia casa e ir cara ao descoñecido.
Por iso moi poucos se arriscaron,
camiño do imposible, confiando só en Deus.
O anxo do Señor volveu gritar a Abrahán desde o ceo:
“Xuro por min mesmo -oráculo do Señor-
que por facer isto bendireiche, multiplicarei aos teus descendentes
como as estrelas do ceo e como a area da praia.
Todos os pobos do mundo serán bendicidos coa túa descendencia,
porque me obedeciches"
E o Pobo de Deus púxose en marcha.
Séculos de procuras e intentos, de loitas e soños.
Pero o camiño era demasiado longo e demasiado duro:
as mesmas curvas, as mesmas costas,
as mesmas pedras, foxos e tropezos.
As pradarías de Exipto foron demasiado tentadoras
e acomodáronse ... e asentáronse.
E esqueceron aqueles soños, aquelas ilusións,
que eran de Deus e eran do home;
e deixaron de buscar e de loitar.
Case sen darse conta nacéronlles as cadeas.
Xa sen luz no rostro, sen sorriso na mirada
descubríronse escravos,
incapaces de liberarse e retomar o camiño perdido.
Pero non estaban sós:
na sombra das súas esperanzas
recoñeceron a mirada de Deus ...
e confiaron nel.
E Deus escoitou o berro do seu pobo pedindo liberdade.
"Naqueles días, dixo o Señor a Moisés:
Por que segues clamando a min?
Dei aos israelitas que se poñan en marcha.
Aquel día salvou o Señor a Israel das mans de Exipto".
O deserto!
O deserto do silencio, da loita, do día a día.
O deserto da tentación e da caída.
O deserto do corazón limpo
e Deus ... tan preto!
Aprenderon a escoitar o silencio,
a camiñar con esperanza,
a vivir a dureza do camiño.
Tamén chegaron os momentos malos,
a tentación de volver atrás,
o medo e a covardía.
Pero Deus seguiu co seu pobo:
a pesar do seu pecado e da súa infidelidade
Deus seguía querendo ao home
e perdoáballe, e animáballe a seguir ...
"Aínda que se retiren os montes e vacilen os outeiros,
non se retirará de ti o meu misericordia
nin a miña alianza de paz vacilará
-di o Señor que te quere-"
E o pobo seguiu en camiño
a golpe de po, de medo e vento,
a golpe de esperanza, de luz e Deus,
a golpe de promesa, de promesa e de perdón.
Chegaron as terras fértiles.
Os seus oídos cansos ouviron palabras de amizade e unidade,
e os seus brazos comezaron a construír ...
Foron bos tempos. A Terra Prometida! Ao fin!!!
Pero coa comodidade, a seguridade e a abundanciaolvidaron que o camiño continuaba,
esqueceron que deterse é morrer,
esqueceron a Deus.
Os seus pés botaron raíces
e venderon de novo a súa liberdade.
"Escoita, Israel, mandatos de vida,
presta oído para aprender prudencia.
A que se debe, Israel, que esteas aínda en país inimigo,
que envellezas en terra estranxeira?
Se seguises o camiño de Deus
habitarías en paz para sempre."
Escravos de Babilonia, escravos de Roma, ...
escravos, no fondo, deles mesmos:
do seu egoísmo, do seu cerrazón, do seu medo.
Deus volveu a asomarse ao seu balcón do ceo
e contemplou entre bágoas ao home:
a súa liberdade encadeada, a súa luz apagada,
a súa alegría mustia, o seu corazón endurecido.
Todo fracasara?
Debería darlle as costas ao home e esquecerse del?
Que máis lle quedaba por facer?
Serviría de algo un último intento,
aínda que lle custase a vida, por liberar ao home?
Merecía a pena?
E Deus decidiu confiar de novo no home,
e Deus decidiu xogarllo todo por el,
e Deus decidiu dalo todo por el.
E o pobo puido escoitar, asombrado,
esa inesperada e inmerecida promesa
que só un corazón tolo de amor polo home,
como o de Deus, podía facer:
"Dareino todo por vós, salvareivos ...
porque vos quero"
"Recollereivos de entre as nacións,
reunireivos de todos os países,
e levareivos á vosa terra.
Derramarei sobre vós unha auga pura
que vos purificará.
E dareivos un corazón novo,
e vos infundiré un espírito novo;
arrincarei da vosa carne o corazón de pedra,
e dareivos un corazón de carne."
7.- Gloria.
8.- Epístola Rom 6.3-11.
9.- Aleluia!!! (cantado)
10.- Lectura do Evanxeo: Lc 24, 1-12.
11.- Homilía
RITO DO BAUTISMO
12.- Monición ao Rito do bautismo.
Nesta noite queremos lembrar o noso bautismo e renovar os compromisos alí contraídos. A auga é signo de morte e de vida. Purifícanos e límpanos. Queremos que sexa a expresión de como nos incorporamos a Cristo
no seu paso da morte á vida.
13.- Bendición da auga.
Celebrante:
Deus Pai bo, escoita as oracións do teu pobo que vela nesta noite santa, en que celebramos a acción marabillosa da nosa creación e a marabilla aínda máis grande da nosa redención; dígnate bendicir + esta auga.
Ti creáchela para facer fecunda a terra e para favorecer os nosos corpos co frescor e a limpeza. Fixéchela tamén instrumento da misericordia ao librar ao teu pobo da escravitude e ao apagar con ela a súa sede no deserto; polos profetas reveláchela como signo da nova alianza que quixeches selar cos homes.
Cando Cristo descendeu a ela no Jordán, renovaches a nosa natureza pecadora no baño do novo nacemento. Que esta auga nos faga participar no gozo dos nosos irmáns bautizados na Pascua.
Por XCNS. Amén.
14.- Renovación das promesas bautismales.
(Cada un achégase á fonte bautismal e introducindo as súas mans na auga, en silencio renuncia a todo aquilo que lle afasta de Deus e asume o seu compromiso pascual por unha vida nova. Se algún quere expresalo en voz alta, pode facelo "coa liberdade dos fillos de Deus").
15.- Renovación do rito do bautismo.
(Aspersión. Mentres cantamos: A auga do Señor; Auga lávame...)
LITURXIA EUCARÍSTICA
16.- Ofertorio.
(Prepárase o altar entre dúas persoas. Retírase a vasilla do rito do bautismo. Ponse o mantel e flores. Non se pon veas, pois o importante é a presenza do Cirio Pascual que estará colocado en lugar ben visible.
A modo de ofrendas, podemos presentar aqueles símbolos que foron significativos ao longo desta Pascua.
Xa se verá se se presentan por cursos, grupos,...
Mentres tanto cántase.)
17.- Santo.
18.- Noso Pai
19.- Paz
20.- Comuñón.
Cantos de Resurrección
21.- Oración final
Pedímosche, Señor, que derrames sobre nós o teu Espírito de amor para que os que participamos nesta celebración, vivamos máis unidos a ti e aos irmáns. Dános forza para facer realidade no noso barrio o compromiso de construír un mundo mellor no que reine a vida e desapareza todo aquilo que destrúe e procrea a morte.
Por XCNS.
22.- Canto final
TOMADO DE:
https://www.cmfapostolado.org/IMG/pdf/pjv_prepascua01_cjclaret18_viglia.pdf