Xoves Santo

XOVES SANTO

Hoxe a comunidade cristiá celebra a Eucaristía pola tarde. Lembra a última Cea de Xesús cos seus discípulos antes de morrer. Aquela cea foi un encontro profundo de Xesús cos seus amigos. Naqueles momentos de gran comunicación, os discípulos coñecen un pouco máis Xesús que lles fala ao corazón e dilles cal é o sentido da súa vida, das súas palabras, dos seus xestos... E convídalles a que eles fagan o mesmo. Hoxe, Xoves Santo, resaltamos a comuñón (común-unión), a comunidade, a fraternidade e o mandamento do amor que Xesús deixounos aquela noite. Por iso o Xoves Santo é o día do amor fraterno. O amor que debe ser entendido como servizo, como entrega, como solidariedade, como compartir:

“Tomade e comede, isto é o meu corpo entregado por vós”

Neste día realizamos ademais dous signos moi significativos:

O lavatorio dos pés.

Lavar os pés en tempos de Xesús era un signo de acollida, de recibimento, de pór a disposición. Esta tarefa facíana os serventes da casa. A noite do Xoves Santo, Xesús quixo ensinar aos seus discípulos como deberían ser as relacións entre eles. E faio cun xesto que eles podían entender moi ben: levántase da mesa e púxose a lavarlles os pés. Desde aquel día sentar á mesa do Señor (=Eucaristía) significa compromiso por servir, por estar dispoñible para os demais.

O monumento.

Ao terminar a celebración, o corpo de Cristo deposítase nun lugar para que os crentes teñan a ocasión de contemplar, meditar e orar. Xesús, o Señor, está presente na Eucaristía. El ensínounos que a actitude de servizo é a que dá sentido á vida. Dinos que merece a pena dar a vida polos demais. Viviu para os demais .

LAVATORIO DOS PÉS

EXPLICACIÓN DO XESTO

O outro gran xesto do día está no lavatorio dos pés. Ante a mirada atónita de todos, Xesús quítase a roupa, queda medio espido; e sen saír da perplexidade, pasmados nos seus lugares, os discípulos observan pasivamente e sen comprender, como o rabí (o Mestre), o kyrios (o seu Señor), transfórmase en: un servo, un escravo, unha muller que lles serve. Só este tres categorías realizaban o humillante papel de lavar os pés a outro.

Era o día máis importante do seu calendario litúrxico. Estaban no medio da celebración mais sacra do pobo xudeu. Acababan de proclamar o ritual mais significativo da Pascua liberadora do Èxodo. E agora teñen que ver, humillados polo absurdo do xesto, como o seu mestre próstrase aos seus pés igual que unha muller ou un escravo. A imaxe do Mesías triunfalista desfacíase, literalmente, ante os seus pés. O contido do xesto de Xesús inclúe a vida entregada ao servizo dos outros. Entrega e servizo. Na cea deixou resumido o núcleo do que haberán de vivir os seus discípulos: o amor servicial, até ser capaz de arriscar a vida polo outro. O mandato do amor fraterno. Xesús que fai a súa elección e seguindo a vontade do Pai toma partido e ofrécese até a entrega total. O resultado será un seguidor de Xesús, home / muller para os demais, con espírito e disposición para en todo amar e servir.

ESCEA EVANXÉLICA (Xoán 13, 3-17.)

Xesús, pola súa banda, sabía que o Pai puxera todas as cousas nas súas mans e que saíra de Deus e que a Deus volvía. Entón levantouse da mesa, quitouse o manto e atouse unha toalla á cintura. Botou auga nun recipiente e púxose a lavar os pés dos discípulos; e logo secáballos coa toalla que se atou.

Cando chegou a Simón Pedro, este díxolle: «Ti, Señor, vasme a lavar os pés a min?» Xesús contestoulle: «Ti non podes comprender agora o que estou a facer. Comprenderalo máis tarde.» Pedro replicó: «Xamais me lavarás os pés.» Xesús respondeulle: «Se non chos lavo, non poderás ter parte comigo.» Entón Pedro díxolle: «Señor, lávame non só os pés, senón tamén as mans e a cabeza.»

Xesús díxolle: «O que se bañou, está completamente limpo e bástalle lavarse os pés. E vós estades limpos, aínda que non todos.» Xesús sabía quen o ía a entregar, por iso dixo: «Non todos vós estades limpos.»

Cando terminou de lavarlles os pés, púxose de novo o manto, volveu á mesa e díxolles:

«Comprendedes o que fixen convosco? Vós chamádesme Mestre e Señor, e dicides ben, porque o son. Pois se eu, sendo o Señor e o Mestre, laveivos os pés, tamén vós debedes lavarvos os pés uns a outros. Eu deivos exemplo, e vós debedes facer como fixen eu.

En verdade dígovos: O servidor non é máis que o seu patrón e o enviado non é máis que o que o envía. Pois ben, vós xa sabedes estas cousas: felices se as pondes en práctica. »

 PALABRA DE DEUS

Para preguntarse

 - A quen ou a que sirvo?

- Sirvo como Xesús ou me sirvo de Xesús?

- Déixome querer? Déixome "lavar os pés"?

- Pido a Deus dispoñibilidade?

Para meditar

- Unha Igrexa que non serve, non serve para nada. Ti tamén es Igrexa.

- Deixa que Deus sexa protagonista.

- Fiarse de Deus é ter a convicción de que todo o recibimos del.

- Non basta que creas en Deus, Deus cre en ti. daste conta?

SÍMBOLO DO LAVATORIO DE DOUS PÉS.

O noso grupo cada día, cada mes que pasa, vai descubrindo un pouco máis cal é o sentido do ser cristián, do crer nun Jesús como o que imos coñecendo. Isto non pode quedar só nunha charla ou nun intre a gusto nesta casa; ten que significar máis na nosa vida, ten que ser máis na nosa vida.

Na nosa relación cos nosos pais, cos nosos irmáns, cos nosos amigos, e por suposto cos membros do noso grupo sexan quen sexan. Non se trata de que vaiamos agora lavando os pés a todo o mundo, trátase de que sintamos, de que CREAMOS que o servizo aos demais é vital, fundamental nun cristián. Como fixo Xesús debemos entregarnos aos demais, aínda que ás veces cústenos esforzo. Non se trata de nada imposible nin inalcanzable; Deus non nos pide cousas que non podemos facer.

Se non ofrecemos amor aos demais: o noso tempo, o noso saber, o noso esforzo, a nosa alegría, o noso ser...non seremos cribles aos ollos de ninguén, e o que é peor, nin sequera crerémonos a nós mesmos. Pensade no felices que podemos facer aos demais dando un pouco de nós. Non se trata de actos soltos, trátase de actitude, unha actitude que podemos crear en nós se temos vontade para iso.

(Antes de lavar a cada un os pés, os catequistas len)

(Música de fondo mentres o signo: ..\musica\laudate omnes xente.MP3)

1.- Curemos coa nosa amizade e a nosa presenza os pés feridos daquelas persoas novas e maiores, que están sós, que cheguemos a ser bálsamo para esa ferida dolorosa que é a soidade.

2.- Lavemos os pés fatigados de tantos mozos que se asfixian na rutina, e consomen a súa vida sen saber da bondade de Deus, da súa amizade incondicional, porque ninguén se atreveu a falarlles do.

3.- Animemos coa nosa comprensión e axuda fraterna os pés cansos de todos aqueles cristiáns que ás veces dubidan e se sinten confusos porque a Igrexa, nós tamén, non respondemos moitas veces ás súas expectativas.

4.- Ofrezamos unha comunidade eclesial acolledora e tantos mozos desanimados, sen esperanza, sen ilusión, que hoxe viven no sen sentido e a desorientación e mañá sufrirán as cadeas da infelicidade.

5.- Lavemos co noso perdón os pés daqueles que ao longo do noso camiñar ofendéronnos, porque só así os nosos pés quedarán limpos do po das nosas ofensas.

6.- Limpemos de nós todas esas actitudes: utilizar, ignorar, enganar aos demais,... -sabemos cales son e quen as sofre- que nos deixan as mans sucias e impídennos estreitar as mans dos demais con sinceridade.

7.- Unámo-la nosa vontade e oración pola paz, para que Deus sexa consolo e alivio fronte ás feridas e a dor de tantas persoas que seguen sufrindo o terrorismo, as ameazas, a guerra e a destrución.

8.- Adiquemos tempo a estar sen présas cos nosos pais, os nosos fillos, os nosos amigos, porque o estar é a mellor caricia e a mellor aperta para masaxear os pés cansos no camiñar de cada día.

9.- Acollamos con calor e tenrura os pés débiles e tristes dos que sofren enfermidades e mostremos o noso agradecemento aos pés daqueles que están ao coidado dos enfermos porque o seu servizo é agasallo e alivio que abre camiños de humanidade.

10.- Revivamos este momento a través da Eucaristía do Domingo. Que saibamos gozar da presenza real de Xesús, a paz de Deus, a unión dos demais nesta capela, á nosa parroquia, ao noso templo, a través da Eucaristía, que é o que Xesús nos mandou que fixésemos. (APERTA)

ANTE O MONUMENTO

Presentación da Dinámica: “Dedos”

Convidámosvos a unha dinámica que se se fai ben nos axudar a coñecer somos, a buscar a nosa identidade escondida tras esas pegadas. Para este encontro contigo, non te quedes na epidermis sen escoitarche, Concéntrate!. (pausa)

O importante agora es ti.

Só che pedimos unha condición: sei sincero contigo mesmo. Non se che van a pedir explicacións que non queiras facer, así que date esta oportunidade. Motivámosche, agora Ti has de querer atoparte e coñecerte a ti mesmo de verdade. Téntao, es único, ninguén pode facer este camiño por ti.

Dáse unha folla en branco a cada un:

- Pídese que apoien sobre a folla, a palma da man ben aberta, cos dedos separados, e que debuxen o contorno.

- É importante darlle o teu toque persoal: Han de expresarse da forma que prefiran cun símbolo, unha palabra, unha frase breve, ha de ser o resumo concentrado, o mollo de espremer as seguintes preguntas:

- No Dedo Polgar (o dedo gordo): Que podo ofrecer?

- No dedo índice (o que apunta): Por que vin? Que busco?

- No dedo corazón (o central): Como estou?, Como está o meu corazón? Como vai a miña vida? Como veño?

- No dedo anular (o do compromiso): Como quero irme? Que quero sacar destes días?

-  No dedo meñique (o pequeno): Ata onde quero implicarme?

Despois de 5 minutos, pon a súa pegada no centro da palma da man que debuxaron. Para iso utilízase pintura. Antes de pegalas nas paredes da sala de reunións para observalas durante estes días podemos comentar:

Foi fácil? ,Por que?, Como te sentiches? Algo que se queira compartir?

Deserto (Na capela)

Diálogo con Xesús

 DISCÍPULO1: Xesús, a cousa está a pórse fea. O exército está convencido de que es un revolucionario político e as autoridades civís de que perturbas a orde pública.

 XESÚS: Por que?... por criticar as inxustizas, a lei esclavizante e deshumanizadora, a opresión...? Xa sabedes que eu vin a proclamar o amor, o perdón, a xustiza, a igualdade, a misericordia, a paz, a graza, a verdade...

 MOZO: Pero, Xesús, quizais é moi sinxelo para ti defender todas esas cousas, pero tes que ser obxectivo: o mundo está moi mal, cheo de guerras, de abusos de poder, de falta de esperanza, de egoísmos ... E que facer ante todo iso? Realmente nós directamente non podemos arranxalo. Como podemos seguirche se nos é imposible actuar como ti, se sentimos incapaces de cambiar o mundo?

 XESÚS: Eu non vos pido que, de golpe, arranxedes o mundo. Só vos estou pedindo que sexades vós os que cambiedes. Aos poucos, que vos vaiades crendo de verdade que o amor pode transformar ás persoas. Nin máis nin menos. O problema está en que non vos dais conta da vosa enorme capacidade de amar.

 DISCÍPULO2: Pero non é só iso, Señor, é que parece que todo o mundo ponse no teu contra. Os xudeus estritos, por exemplo, non ven ben que comas con publicanos que non se preocupan en nada pola lei de Moisés. Algúns mesmo acúsanche de colaborar con romanos.

 DISCÍPULO1: E os adeptos á cultura grega están indignados porque non intervés de ningún xeito para liberalizar certas leis morais moi estritas.

 DISCÍPULO2: Pois os celotes non son menos; considéranche o seu inimigo por non porche do seu parte na loita contra os romanos.

 XESÚS: Eu non vin a loitar coas armas. Vin a dar exemplo coa miña vida..., aínda que iso incomode á xente ben, aos poderosos, aos que só pensan na súa felicidade e en aproveitarse dos demais.

 DISCÍPULO1: Pero Señor, todos teñen argumentos para desprestixiarche e negarche: os piadosos din que es un idealista iluminado e puxéronse no teu contra simplemente porque curaches un sábado a un enfermo que necesitaba a túa axuda.

 DISCÍPULO2: E os progresistas tamén se puxeron no teu contra porque vas os sábados á sinagoga e ás veces, até predicas!.

 DISCÍPULO1: Pois os que se consideran revolucionarios afirman que en segredo es un archiconservador.

 DISCÍPULO2: E os moralistas distanciáronse porque non tomaches parte na lapidación da adúltera.

 XESÚS: Só podo dicirvos que todos os que se escandalizan do meu e da miña mensaxe non entenderon nada. Porque o gran de trigo se non morre non dá froito. Por iso, como xa vos dixen no Sermón do Monte, felices os pobres, os que choran, os perseguidos, os que teñen fame... porque para eles é o Reino. Se algún quere seguirme, que se negue a se mesmo, tome a súa cruz e sígame.

 MOZO: Pero Xesús, moitas veces cústame entender as túas palabras, resúltame ambiguo o que dis. A que che refires cando me pides que o deixe todo por ti? Que deixe aos meus pais, aos meus amigos, á miña noiva?

 XESÚS: Non te montes historias complicadas, nin che buscas escusas porque sabes ben que non me refiro a iso. Cando che dígo"Sígueme" estou a pedirche que cambies o corazón, que me fagas un oco na túa vida, nos teus pensamentos, na túa forma de actuar.

 DISCÍPULO1: Pero Señor, ti adicas a Deus a túa vida enteira e con todo os ministros oficiais da relixión venche como a un blasfemo e un inimigo do ceo. E moitos dos que che seguen fano só polos xestos asombrosos que fas coas túas mans ou polo pan que ás veces lles repartes.

 DISCÍPULO2: E as xentes do pobo, a pesar das esperanzas que lles deches, pensan que non es capaz de resolver os problemas reais das súas vidas. Empezan a sentirse defraudados e a desconfiar das túas promesas.

 XESÚS: Vós tamén dubidastes e dubidaredes do meu; chegaredes mesmo a abandonarme, negarme e até traizoarme.

 MOZO: É que, Xesús, ti pides moito. Todo é inalcanzable, por iso abandónoche, porque me resulta imposible comprenderche. Nin sequera propóñome tentalo.

 XESÚS: Non é tan difícil, xa que todo o que che pido son pequenas cousas, que xuntas parecen moito. É máis, dígoche que con fe e con ilusión todo é posible. Seica non fas ti o imposible pola xente á que queres, polos teus amigos, por esa persoa que tanto che gusta? Por que non probas a ilusionarche comigo? Eu de momento, xa che elixín para que me sigas. Só fai falta un "se" pola túa banda.

 DISCÍPULO2: A verdade, Xesús, é que o teu comportamento non deixa de ser sorprendente, provocativo, escandaloso: tocas e curas a leprosos, comes con pecadores e xente de mala fama, es amigo de recadadores de contribucións e de pecadoras, trátasche cos samaritanos...

 XESÚS: Si,...; sei que o meu comportamento conseguiu que teña mala fama, e todo porque toquei o punto débil de cada un. Sei que algunhas mulleres chorarán na miña tumba e que uns poucos conservarán bos recordos do meu. Pero tamén sei que todos empezan a pensar que é prudente e sensato que desapareza. E acéptoo, porque prefiro a morte antes que enganar e mentir, antes que calarme as cousas que están mal e as inxustizas do mundo, antes que falar de Deus de forma falsa, antes que abandonar a miña misión.

(Música de fondo)

MONITOR:

Agora animámosvos a estar un intre vós sós, sós con este texto, coa presenza de Jesús. Trátase de revisar, de reler ou lembrar o que mais sorpréndevos ou estráñavos ou gústavos deste xigantesco personaxe que é Jesús, o Emmanuel, o Deus Connosco. Pedímosvos que vos expoñades que lle preguntarías a Jesús, que lle diriades sobre a súa vida cando queda tan pouco para que sexa crucificado. O que queira pode permanecer aquí, ou saír ou ir á capela. Pero por favor, apartarvos uns doutros, facelo na vosa soa compañía. Facelo en SILENCIO. A tal hora estaremos todos aquí para facer unha posta en común compartindo cos demais nosas inquietudes. Sen vergoña e con sinceridade e respecto.

Tedes ______ minutos.

Para pensar e responder-se.

1. E agora que sabes que vai morrer na cruz porque todos considérano máis ou menos un estorbo, ti que opinas?,

2. Que lle preguntarías sobre a súa vida cando falta tan pouco tempo para que sexa crucificado?

3. Pode ser Xesús importante na vida dun Mozo?  pero que dis !!! por que?

4. E...cres que se pode seguir a Xesús, desde o teu ambiente, coa túa vida?

5. E falando de ti...onde che sitúas o teu mesmo fronte a Xesús: co mozo, co discípulo 1 ó o discípulo 2? ou o teu é outra historia?