Domingo XII
DOMINGO XII ORDINARIO
Primeira Lectura Xob 38, 1.8-11
Aquí han rematar os teus arrogantes impulsos
LECTURA DO LIBRO DE XOB
Entón respondeulle o Señor a Xob desde o trebón:
Quen pechou os portóns do mar
ao xurdir debruzándose do seo materno,
cando lle impuxen como embozo as brétemas
e o envolvín en néboas como panos?
Daquela marqueille os límites
e asegureille os ferrollos e as portas,
e díxenlle: Ata aquí has chegar e non pasar.
Aquí han rematar as túas altas ondas.
Palabra do Señor R.: Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 106, 23-24. 25-26. 28-29. 30-31
R.: (1b)Loade ao Señor, porque a súa misericordia é eterna.
Ou:Aleluia.
Os que baixan nos barcos ao mar,
para facer o seu traballo nas augas abismais,
poden ver os feitos do Señor,
os seus prodixios no océano.
Cun aceno del érguese o vento de temporal
e levántanse fortes as ondas;
érguense cara ao ceo e caen no abismo,
co estómago revolto, mareados.
No apuro clamaron ao Señor
e El librounos da aflición.
El troca a tempestade en brisa lene,
e quedan caladas as ondas.
Alégranse eles coa calma,
e El lévaos ao porto arelado.
Dean grazas ao Señor pola súa misericordia,
polos seus prodixios cos humanos.
Segunda Lectura 2 Cor 5, 14-17
Velaí renovouse a realidade
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Irmáns:
É o amor de Cristo o que nos preme, cando pensamos que, ao morrer un por todos, todos morreron; el morreu por todos, de xeito que os que viven xa non vivan para si, senón para o que morreu e resucitou por eles.
Por iso, nós xa non apreciamos a ninguén conforme a criterios mundanos; aínda que teñamos coñecido a Cristo conforme a eses criterios, agora xa non o coñecemos así.
Polo tanto, quen estea en Cristo é unha criatura nova; o que era vello, pasou. Velaí unha realidade nova.
Palabra do Señor R.: Grazas a Deus
ALELUIA Lc 7, 16
Se non se canta, pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Un gran profeta xurdiu entre nós;
Deus visitou o seu pobo.
Aleluia.
Evanxeo Mc 4, 35-41
Quen será este que mesmo o vento e o mar o obedecen?
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Aquel día, á tardiña, díxolles Xesús aos seus discípulos:
— Vaiamos á outra banda do mar.
Eles, deixando a xente, levárono consigo na barca onde estaba sentado, e seguíano outras barcas. E formouse tal remuíño de vento que os salseiros caían enriba da barca e enchíana de auga. El, entrementres, estaba na popa durmindo sobre un cabezal. Eles espértano e dinlle:
— Mestre, seica non che importa que afoguemos?
El ergueuse e increpou ao vento e díxolle ao mar:
— Cala, acouga!
E amainou o vento, e veu unha gran calma.
E dilles a eles:
— Por que tendes tanto medo? Seica aínda non tendes fe?
Eles sentiron entón un medo enorme e comentaban entre si:
— Pero, quen será este, que mesmo o vento e o mar o obedecen?
Palabra do Señor R.: Loámoste, Cristo