Domingo XV

 

DOMINGO XV ORDINARIO

 

 

PRIMEIRA LECTURA

Vaite como profeta ó meu pobo

Lectura do libro de Amós   7, 12-15

 

Naquel tempo, díxolle Amasías (sacerdote de Betel) a Amós:

—«Vidente, vaite, fuxe para a terra de Xudá; come alí o teu pan, fai alí de profeta, mais en Betel non volvas profetizar pois é santuario real, é templo nacional.»

Respondeu Amós e díxolle a Amasías:

—«Nin eu son profeta, nin da caste dos profetas, xa que son gandeiro e coidador de sicómoros, mais foi o Señor quen me colleu de trala grea e foi o Señor quen me dixo: "Vai profetizar ó meu pobo Israel."»

 

Palabra do Señor.

 

 

 

Salmo responsorial   Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14 (R.: 8)

R-   Amósanos, Señor, a túa misericordia e dáno-la túa salvación. 

 

Escoitarei o que di o noso Deus:

certamente o Señor fala de paz

para o seu pobo e os seus amigos.

A salvación está xa preto dos que o temen, a gloria habitará na nosa terra.           R

 

A misericordia e a fidelidade atoparanse, abrazaranse a xustiza e maila paz.

Na terra xermolará a fidelidade, a xustiza ollará desde o ceo.   R

 

O Señor ha da-lo seus bens,

e a nosa terra vai da-los seus froitos. A xustiza camiñará diante del,

e a salvación seguirá as súas pegadas.    R.


 

SEGUNDA LECTURA

Nel elixiunos antes da constitución do mundo

Lectura da carta do apóstolo san Paulo ós Efesios   1, 3-14

 

Bendito sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda bendición nos ceos, en Cristo.

Nel escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha na súa presencia polo amor.

El predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo, conforme o designio da súa»vontade, para loanza da súa gloria e da súa gracia, que xenerosamente derramou sobre nós por medio do seu Fillo benquerido.

Nel, no seu sangue, alcanzámo-la redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza da súa gracia, que el fíxo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia, dándonos a coñece-lo misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo tódalas cousas, canto hai no ceo e canto hai na terra.

Por El tamén nós tivémo-la sorte de resultar preelixidos segundo o designio daquel que activa todo conforme o proxecto da súa vontade, para sermos imaxe da súa gloria os que xa antes tiñámo-la esperanza en Cristo.

Vós tamén, despois de escoitárde-la mensaxe da verdade, o Evanxeo da vosa salvación, e crerdes nel, quedastes selados co Espírito Santo prometido, que é garantía da nosa herdanza, para redención dos que chegamos a ser propiedade del, para loanza da súa gloria.

 

Palabra do Señor.

 

Ou máis breve:

Lectura da carta do apóstolo san Paulo ós Efesios   1, 3-10

 

Bendito sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda bendición nos ceos, en Cristo.

Nel escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha na súa presencia polo amor.

El predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo, conforme o designio da súa vontade, para loanza da súa gloria e da súa gracia, que xenerosamente derramou sobre nós, por medio do seu Fillo benquerido.

Nel, no seu sangue, alcanzámo-la redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza da súa gracia, que el fixo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia, dándonos a coñece-lo misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo tódalas cousas, canto hai no ceo e canto hai na terra.

 

Palabra do Señor.

 

 

 

 

 

Aleluia    Cf. Ef 1, 17-18

Se no se canta, pódese omitir.

 

Aleluia, aleluia.

Que o Pai do noso Señor Xesús Cristo ilumine os ollos do noso corazón para que saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.

Aleluia.


 

 

EVANXEO

Empezou a mandalos

+ Lectura do santo Evanxeo segundo Marcos   6, 7-13

 

Naquel tempo, chamou Xesús os Doce, e empezou a mandalo: de dous en dous, dándolles poder sobre os espíritos malos.

Recomendoulles que non levasen nada para o camiño, fóra dun caxato: nin pan, nin alforxas, nin cartos na faixa. Que calzasen sandalias, pero que non levasen máis ca unha túnica. E avisounos:

—«Cando entredes nunha casa, permanecede nela ata que marchedes. Se nalgún lugar non vos acolleren nin vos escoitaren ídevos, sacudindo o po dos vosos pés, para que lles sirva de aviso.»

Marcharon, e predicaron a conversión.

Botaban fóra moitos demoños, e curaban os enfermos, unxíndoos con aceite.

 

Palabra do Señor.