Cores litúrxicas

e) Cores litúrxicas

Después de explicar as vestiduras vexamos agora as diversas cores das vestiduras que se usan na liturxia.

Teñen tamén o seu sentido. Por unha banda, expresan o característico dos misterios da fe que se celebran, e doutra banda, exteriorizan con maior eficacia o sentido progresivo da vida cristiá ao longo do ano litúrxico. Son como os semáforos para orientar o noso camiño e a nosa peregrinación ao ceo. Tamén nós pómonos un vestido de cor segundo o tempo, a estación, a festa ou a circunstancia que celebramos. A Igrexa é pedagoga, mestra que ensina con todo o que nos ofrece na liturxia.

Desde o Papa Inocencio III (séculos XII e XIII) quedaron como oficiais, para a liturxia, as seguintes cores: branco, vermello, verde, morado e o negro. E, aínda que o simbolismo das cores cambia de cultura a cultura, con todo, podemos dar ás cores litúrxicas un simbolismo que até agora a Igrexa aceptou.

- Branco:

simboliza a luz, a gloria, a inocencia. Por iso emprégase nos misterios gozosos e gloriosos do Señor, na dedicación das Igrexas, nas festas, nas conmemoracións da Virxe, dos anxos, dos santos non mártires, e na administración dalgúns sacramentos (primeira comuñón, confirmación, vodas, orde sacra).

- Vermello:

é a cor máis parecida ao sangue e ao lume, e por iso é o que mellor simboliza o incendio da caridade e o heroísmo do martirio ou sacrificio por Cristo. Emprégase para o Domingo de Paixón (domingo de Ramos), Venres Santo, Pentecostés, festas da Santa Cruz, apóstolos, evanxelistas e mártires.

- Verde:

indica a esperanza da criatura rexenerada e a ansia do eterno descanso. É tamén signo de vida e de frescura e lozanía da alma cristiá e da savia da graza de Deus. Úsase os domingos e días de semana do tempo ordinario. Na vida ordinaria debemos camiñar coa esperanza posta no ceo.

- Morado ou violeta:

é o vermello e negro amortecidos ou se se quere, unha cor escura e como impregnado de sangue; é signo de penitencia, de humildade e modestia; cor que convida ao retiro espiritual e a unha vida algo máis austera e sinxela, exenta de festas. Emprégase durante o Advento e a Coresma, vixilias, sacramentos de penitencia, unción de enfermos, bendición da cinza. E hoxe substitúe ao negro, que se utilizaba nas exequias de defuntos.

- Negro:

é a cor dos loitos privados, domésticos e sociais. Hoxe cámbiase polo morado para que así resplandezca mellor o misterio Pascual.

- Rosa:

é símbolo de alegría, pero dunha alegría efémera, propia soamente dalgúns días felices, das estacións floridas de certa idade. Pódese usar nos domingos Gaudete e Laetare , terceiro domingo de Advento e Coresma, respectivamente. É para lembrar aos xaxunadores e penitentes desas dúas tempadas a proximidade do Nadal e Pascua.

- Azul:

é a cor do ceo. Pódese usar nas misas da Virxe, sobre todo o día da Inmaculada Concepción.

Todas estas cores deben estar marcados tamén no noso corazón:

- Debemos vivir co vestido branco da pureza, da inocencia. Reconquistar a pureza coa nosa vida santa.

- Debemos vivir co vestido vermello do amor apaixonado a Cristo, até o punto de estar disposto a dar a nosa vida por Cristo, como os mártires.

- Debemos vivir a cor verde da esperanza teologal, nestes momentos duros do noso mundo, tendendo sempre a mirada cara á eternidade.

- Debemos vivir o vestido morado ou violeta, pois a penitencia, a humildade e a modestia deben ser alimento e actitudes da nosa vida cristiá.

- Debemos vivir o vestido rosa, só de cando en vez, pois toda alegría humana é efémera e pasaxeira.

- Debemos vivir co vestido azul mirando continuamente o ceo, aínda que teñamos os pés na terra.