Mobiliario litúrxico do templo
- Pila de auga bendita:
o primeiro que se atopa, ao entrar nunha igrexa, é unha ou dúas pilas de auga bendita. É un símbolo: purificarnos antes de comezar unha acción litúrxica no templo sacro. Esta auga bendita é un sacramental, que debemos aproveitar con devoción, fe e reverencia.
- Pila bautismal:
os antigos bautisterios quedaron hoxe reducidos a unha pila de pedra ou de mármore, máis ou menos grande e artística. Colócalla nun ángulo da Igrexa contigua ao cancel, tamén nunha capela separada por un enreixado. Hoxe téndese a emprazalas no presbiterio. A todo bo cristián debe inspirar agradecida devoción a pila, onde foi espiritualmente rexenerado e feito fillo adoptivo de Deus e membro da comunidade eclesial.
- Púlpito:
estaba encostado ao muro ou nalgún dos alicerces da nave ou do presbiterio. Hoxe súpleno os ambones ou simples atrís da sede presbiteral co seu micrófono. Desde o púlpito predicábanse os sermóns, a voz chegaba forte á xente e o sacerdote podía ver a todos desde o mesmo.
- Ambón:
é o lugar desde onde se proclama a Palabra de Deus, cara ao cal se dirixe espontaneamente a atención dos fieis durante a liturxia da Palabra. Convén que sexa estable e non un moble portátil. Úsase só para proclamar as lecturas, cantar ou ler o salmo responsorial e o pregón pascual, facer a homilía e a oración dos fieis. Non debe usarse para o guía nin para o cantor ou director de coro.
- Os confesonarios:
onde Cristo, a través da súa Igrexa, na persoa do sacerdote, administra e ofrece o sacramento da confesión para o perdón dos pecados dos homes. A partir do concilio de Trento, no século XVI, apareceron os confesonarios pechados aos lados, con paredes provistas de rejilla. Os confesonarios actuais son funcionais e prácticos, e están situados en lugares especiais da igrexa ou en capelas penitenciais.
- Alcancías:
destinadas a recoller as esmolas dos fieis, para o culto, a caridade dos necesitados, ou necesidades da parroquia, para as vocacións. Dicha alcancías serven para fomentar a caridade e a xenerosidade de todos.
- Bancos:
para sentarnos e escoitar a Palabra de Deus, pasar un intre de meditación íntima co Señor.
- Imaxes:
xa sexan pinturas (cadros, mosaicos), xa sexan esculturas (estatuas). Son incentivos de devoción, medios de instrución e elementos decorativos para o culto de Deus e dos santos. Non deben ser excesivos, deben porse en xusta orde, e non distraer a atención dos fieis. Non son signos de superstición nin de idolatría, como cren os protestantes.
- A Deus Pai represéntaselle como un ancián venerable.
- A Cristo: represéntaselle no crucifixo, ou o Sacro Corazón, ou os seus emblemas: Bo Pastor, o Cordeiro, o Pelícano.
- A figura típica do Espírito Santo é a pomba, ou as linguas de lume.
- Os anxos son figuras aladas.
- O Via crucis representa o camiño da cruz e as escenas da Paixón do Salvador, lembrándonos o camiño doloroso de Jesús para salvarnos.
- As lámpadas: as velas acéndense para os actos litúrxicos. Sempre queda acendida unha lámpada, a do sagrario. Ela é fiel sentinela que agarraches día e noite, en nome do pobo cristián, ao Divino solitario do sagrario, Jesús. Esa lamparita dá fe da presenza real de Jesús sacramentado. Simboliza tamén a nosa vida que debe ir consumíndose ao servizo de Deus, no silencio da nosa entrega xenerosa e abnegada.
- O órgano: no rito latino foi o instrumento máis tradicional. Existe para o órgano unha bendición ritual, antes da súa inauguración para o culto. Así di o documento do Vaticano II: téñase en gran estima na igrexa latina, o órgano de tubos, como instrumento musical tradicional, cuxo son pode achegar un esplendor notable ás cerimonias eclesiásticas e levantar poderosamente as almas cara a Deus e cara ás realidades celestiais (Sacrosanctum Concilium, n. 120).
