Sábado Santo

 Durante o sábado, a Igrexa non fai ningunha celebración. Xesús morreu. Queda o silencio, a dor.... velamos a Xesús no sepulcro. É día de espera, de vixilancia...Pola noite celebraremos con gran alegría como unha luz deslumbradora rompe as tebras da noite, e o que morrera resucita cunha nova vida que é a mesma Vida de Deus. A celebración desta noite utiliza unha serie de símbolos que tentan axudarnos a contemplar e vivir dunha maneira intensa a RESURRECION.

O silencio de Deus

Queridos amigos:

            Todo rematou. Xesús está morto e enterrado. Apostou a súa vida a que era posible vivir neste mundo cun único sentimento, un único obxectivo, o amor a todos, por ser todos do mesmo Pai, e perdeuna, do todo.

            Está sepulto. A súa tumba está lonxe de aquí e non ten sentido ir visitala.

Foi bonito mentres durou.

Cantas veces invádenos a desesperanza. É duro sentir o silencio de Deus, a ausencia de Deus que se pode traducir en soidade, desesperación, pesimismo, falta de sentido nas nosas vidas, confusión, superficialidade, e moi a miúdo en ruído, un ruído tan forte que nos impide intuír a súa presenza.

Tras a dinámica en común, retirámonos a orar para facer propio todo o que se nos ha ir suxerindo.

Pautas para a reflexión

I.            Lembra en que momentos da túa vida resultouche dolorosa a ausencia de Deus, o seu silencio.

II.          En que momentos es ti mesmo/a quen acala a Deus, quen non se pon en situación de sentir a súa presenza?

 Xesús identifícase co pan, alimento cotián, humilde, sinxelo, pouco rechamante pero básico e indispensable en calquera fogar. É, por tanto, no cotián onde podemos atopalo.

            Le con detemento os textos parándoche naqueles versos que che atraian especialmente, saboreándoos, deixándoche que che suxiran...

Ofrenda do pan

Se non sabedes o que se sofre desde a sementa até a colleita,

durante nove meses ao ano,

para recoller o trigo, moer o gran, amasar a fariña...

e logo cocelo no forno para facer o pan...

Se non sabedes a alegría que sente

ao velo nacer no outono, e facerse espiga na primavera,

para despois segalo en xullo ou agosto,

e logo sacar o pan do forno cando está ben dourado...

Se nunca vos faltou pan na vosa vida,

se nunca compartistes o pan que vos sobraba,

se ás veces tirades o pan ao lixo...

Se vos comedes o voso pan sós, nun recuncho,

se non convidades nunca a ninguén á vosa mesa,

se non tedes nenos, nin amigos, nin compañeiros,

se dicides: "Cada un ao seu!. Eu primeiro, e os outros detrás...!"

Se non sabedes o que custa gañar o pan,

como di a Biblia, coa suor da súa fronte,

o que custa loitar para defender un salario digno,

para esixir un mínimo vital para todos...

Se non experimentastes nunca a alegría que sente

ao dar o noso tempo para os demais,

ao conseguir algo para todos,

ao facer triunfar unha reivindicación...

... non poderedes nunca comprender porqué

Xesús elixiu este pan

como o signo máis expresivo da súa vida entregada

até a morte, e morte de cruz.

Ofrenda do viño        

Se non sabedes o que se sofre desde pódaa até a vendima,

para coidar a vide,

até recoller os acios de uva, pisalos no lagar,

gardar a uva sen que se estrague...

Se non sabedes a alegría que sente

ao vendimiar, cando xa está madura en setembro,

ao gustar o viño novo,

ao brindar xuntos en familia ou cos compañeiros...

Se nunca convidastes a unha copa,

se nunca dades propina,

se nunca abriches unha botella de bo viño para o amigo que vén...

Se non sabedes a alegría que sente

ao botar unha man a outros,

ao traballar en equipo,

ao vivir en solidariedade con moitas persoas,

ao estar orgulloso das súas orixes, sen avergoñarse da súa clase...

... entón, non podedes comprender porqué

Xesús elixiu este viño

como o signo máis emotivo

do seu sacrificio libremente acepta

Identifícate coa fariña

      Tes contigo unha bolsita chea de fariña, aparentemente unha sustancia sen demasiada importancia,

unha porción de trigo moído carente case na súa totalidade de cheiro e sabor.                                                                                               

Trata de xogar con ela, sentir, acaríñaa, podes mesmo probala...

         É unha sensación suave, lixeira, talvez un pouco estraña pero agradable, aínda que...

         Seica resulta sinxelo retela entre os dedos? Seica non mancha?  Seica ten algunha utilidade por si soa?

         Agora reláxache e tenta identificarte con ela.

Tómate uns minutos de reflexión e contesta ás seguintes preguntas:

         -En que situacións cotiás sentes a Xesús próximo?

                                 -Que ingredientes achegas para que a fariña se convirta en pan, en alimento de vida?

 -Sentes que quizá aínda che falta algo?

Non cales!

Compárteo con Deus!

E lembra que quen di que é pouca cousa para cambiar o mundo,                                                                                      

pensa igual que a muller que engade fermento á masa preguntándose                                                                            

como esa miseria  fai que a masa se inche...