EVANXEO
EVANXEO (recomendadas a elixir):
Xn 4,7-12 / Mt 7,21. 24-29 / Xn 2,1-11 / Xn 15,9-12 / Xn 17,20-26 / Mt 19,3-6 / Mc 10, 6-9
Xn 4, 7-14
Naquel tempo, estaba Xesús onda o pozo de Xacob e chegou unha muller da Samaría sacar auga. E Xesús díxolle:
- Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
- Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).
Respondeulle Xesús:
- Se coñeceses o don de Deus e quen che di dáme de beber, ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
- Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo. De onde pensas quitar esa auga viva? Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mailo seu gando?
Xesús contestoulle:
- Todo o que bebe desta auga, terá sede outra vez; pero o que beba da auga que eu lle darei, nunca mais terá sede: a auga que eu lle darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
Mt 7, 21. 24-29
Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:
‑ Non todo aquel que me di: "Señor, Señor", entrará no Reino dos ceos, senón o que fai a vontade do Pai meu, que está nos ceos.
Así pois, todo aquel que escoita estas miñas palabras e as pon en práctica, será semellante a un home asisado, que edificou a súa casa sobre rocha. Caeu a chuvia, viñeron as riadas, sopraron os ventos e bateron na casa aquela, e non se derrubou, porque estaba asentada na rocha.
E todo aquel que escoita estas miñas palabras e non as pon en práctica, será semellante a un home atolado, que edificou a súa casa sobre area. Caeu a chuvia, viñeron as riadas, sopraron os ventos e bateron na casa aquela, e derrubouse, e foi total a súa ruína.
Cando Xesús acabou de pronunciar estes discursos, a multitude estaba admirada da súa ensinanza, porque lles aprendía coma quen ten autoridade e non coma os letrados deles.
Xn 2, 1-11
O terceiro día houbo un casamento en Caná de Galilea, e estaba alí a nai de Xesús. Tamén foi convidado Xesús e mailos seus discípulos ó casamento. Chegou a falta-lo viño e a nai de Xesús díxolle:
‑Non che teñen viño.
Replicoulle Xesús:
‑Muller ¿que ten que ver iso comigo e contigo? Aínda non chegou a miña hora.
Súa nai díxolles entón ós servidores:
‑Facede o que el vos diga.
Había alí seis tinas de pedra para as purificacións dos xudeus, que levaban ó pé de cen litros cada unha. E ordenoulles Xesús:
‑Enchede de auga as tinas.
Eles enchéronas de todo.
Díxolles entón:
‑Collede agora e levádelle a proba ó mestresala.
Eles levárona. E, cando o mestresala probou a auga volta viño, sen saber de onda viña (os servidores si que o sabían, que eles colleran a auga) falou co noivo e díxolle:
‑Todo o mundo pon de primeiras o viño bo e, cando xa están bébedos, o máis cativo; ti, en troques, deixáche-lo viño bo para agora.
Foi así como fixo Xesús o primeiro dos signos en Caná de Galilea; manifestou a súa gloria, e creron nel os seus discípulos.
Xn 15, 9-12
Coma me amou o Pai, así vos amei eu: permanecede no meu amor. Se gardáde-los meus mandamentos, permaneceredes no meu amor, coma eu gardei os mandamentos de meu Pai, e permanezo no seu amor. Díxenvos estas cousas, para que a miña alegría estea en vós, e a vosa alegría sexa plena.
Este é o meu mandamento: que vos amedes uns a outros coma eu vos amei.
Xn 17, 20-26
E non che rogo só por estes, senón tamén polos que han de crer en min pola palabra deles; que todos sexan un, coma ti, Pai, en min, e eu en ti; que tamén eles sexan un en nós, para que o mundo crea que ti me mandaches. E a gloria que ti me deches, déillela a eles, para que sexan un coma nós somos un. Eu neles e ti en min, para que cheguen á perfecta unidade, de xeito que o mundo recoñeza que ti me mandaches e que os amaches a eles, como me amaches a min.
Pai, os que me deches, quero que, onde estou eu, estean tamén eles comigo, para que contemplen a miña gloria, a que ti me concediches, porque me amabas xa antes da fundación do mundo. Pai xusto, o mundo non te coñeceu, pero eu coñecinte, e estes coñeceron que ti me mandaches. Eu manifestéille--lo teu nome e llelo seguirei manifestando, para que o amor co que me amaches estea neles, e tamén eu estea neles.
Mt 19, 3-6
Chegaron onda el uns fariseos e preguntáronlle para poñéreno a proba:
‑¿É lícito repudia-la muller por un motivo calquera?
El respondeu:
‑¿Seica non sabedes que o Creador os fixo varón e femia desde o principio, e que dixo: Por iso deixará o home a seu pai e mais a súa nai, unirase coa súa muller, e serán os dous unha soa carne? De xeito que xa non son dous, senón unha soa carne. Polo tanto, o que Deus xuntou, que non o separe o home.
Mc 10, 6-9
Pero desde o principio da creación, fíxoos varón e femia. Por iso deixará o home a seu pai e mais a súa nai, unirase coa súa muller, e serán os dous unha soa carne. De xeito que xa non son dous, senón unha soa carne. O que Deus uniu, que non o separe o home.